Ondanks dat raves steeds populairder zijn geworden in de afgelopen jaren, met de opkomst van massale festivals zoals Tomorrowland, Sensation en Ultra Music Festival, is het niet iets van de afgelopen tien jaar. Een exacte plaats en tijd is moeilijk aan te wijzen voor het begin van de rave scene, maar veel mensen zijn het erover eens dat het zo ongeveer begon mid jaren tachtig.
In die tijd begon in Chicago een nieuwe muziekstijl op te bloeien: acid house. De dj-groep Phuture waren de eerste die doorbraken met deze stijl met de demo Acid Tracks. In een interview met de website djtechtools.com zegt DJ Pierre, een van de dj's van Phuture, dat acid house de origine van de rave scene is. “Het (acid house) heeft de rave scene tot leven geroepen. Vanwege de opwinding en adrenaline bij de acid house feesten, verbande Engeland ze [...] Je weet hoe het gaat, als de mainstream 'nee!' zegt dan zegt de jeugd 'ja!'. Het ging undergound. De underground rave scene en geheime feesten baande een weg voor de commerciële rave scene die je vandaag ziet. Acid house stond daar achter en Engeland speelde een grote rol."
Acid house begon pas echt veel aandacht te krijgen toen Danny Rampling, een dj en organisator, het nu bekende Shoom organiseerde in Londen. Deze feesten werden al gauw populair en creëerden ook een icoon dat nog steeds bekend staat in de acid housescene, de smiley. Deze periode kwam bekend te staan als The Second Summer of Love. De naam is een referentie naar The Summer of Love in San Francisco. Zo beschrijft Pete Tong, een bekende Britste dj, het in een artikel van The Guardian: "Het ging allemaal om liefde, iedereen samen. Iedereen kan opeens dansen, vrijheid van expressie. Converse sneakers, smiley T-shirts - een soort stamgevoel nam over. Iedereen was blij om hetzelfde te zijn."
In de jaren die er opvolgde kwamen er allerlei organisatoren naar boven die raves begonnen te organiseren. Deze clubs en feesten gingen tot diep in de nacht door. De groeiende populariteit zorgde ervoor dat in Engeland er anti-club wetten tot leven werden geroepen. Dit zorgde ervoor dat organisatoren geheime en vaak illegale feesten gingen organiseren; dit waren de eerste illegale raves. De feesten werden steeds groter en de organisatoren pakten het steeds professioneler aan. Dit bouwde allemaal op tot Sunrise, een groep organisatoren, Freedom to Party organiseerde. Dit door tienduizend man bezochte protest op Trafalagar Square in Londen zorgde ervoor dat de strenge wetten werden opgezegd. Clubs mochten weer de hele nacht open zijn.
In het begin van 1990 was de rave scene nog zo levendig als de jaren daarvoor. Maar het was voor organisatoren steeds moeilijker om grote evenementen te organiseren door de verschillende wetten die waren verschenen. Ondanks de moeilijkheden waren er toch nog verschillende organisaties die legale raves organiseerde. Hier konden duizenden mensen op af komen. Rond deze tijd begonnen er ook meer genres te verschijnen, waaronder jungle en hardcore. In 1992 werd er in Engeland een wet doorgevoerd die de politie het recht gaf om openlucht feesten te stoppen en promotors en mensen die naar een rave gingen aan te houden. Het grootste deel van de feesten werd nu legaal gehouden.
Engeland was niet de enige plek waar de rave scene aan het opbloeien was. Ook in Amerika ontstond eenzelfde soort scene. Met name in de San Francisco Bay Area werden veel feesten georganiseerd. Er werden kleine underground feesten gehouden maar ook gigantische feesten waar tienduizenden mensen op af kwamen. Zoals Narnia waar zestigduizend man op af kwam; iets wat daarvoor nog geen enkel feest was gelukt. Sommige noemde Narnia het ‘Woodstock van generatie X’.
Vanaf dat punt is de rave scene gegroeid tot een massaal fenomeen. Naast dat het een stuk groter is geworden, is het ook een stuk commerciëler geworden. Grote festivals zoals Glastonburry, Sziget en Pinkpop hebben nu allemaal een electro afdeling. Illegale raves bestaan nog steeds maar zijn nooit meer zo groot als de feesten uit de jaren tachtig en negentig. Daar kwamen duizenden mensen op af terwijl nu een illegaal feest al groot is als er een paar honderd komen. Oude veteranen uit de rave scene zullen zeggen dat het niet meer is wat het geweest is. Dat is zeker waar. Commercialisatie heeft ervoor gezorgd dat het rauwe randje er af is en het heeft er ook voor gezorgd dat er een veel breder publiek komt. Waar vroeger er voornamelijk mensen op af kwamen die diep in de rave scene zaten en die voor de muziek kwamen komen nu mensen die gaan alleen omdat andere mensen gaan. Dit zorgt voor een heel andere sfeer op de grote legale raves.
Ondanks dat deze commercialisatie ervoor gezorgd heeft dat de grote feesten en festivals voor altijd veranderd zijn, blijft er een groep mensen bestaan die de oude scene in leven probeert te houden. Over de hele wereld zijn er groeperingen die nog illegale feesten geven midden in bossen en in verlaten fabrieken.
